Naiade in the pond

Naiade: ‘Normaal doen kan altijd nog’

Toen ik via een artikel op de website van Tom kwam was ik verrast door het surrealistische beeld van de modellen in combinatie met de bijna desolaat ogende omgeving. Ik kon het dan ook niet laten om mijn complimenten te uitten en Tom een bericht te sturen. Altijd heb ik een fascinatie gehad voor het menselijk lichaam en diep vanbinnen zag ik mezelf ook wel ergens door de natuur heen huppelen met een drone boven me.

Toen ik een bericht van Tom terug kreeg dat het hem leuk leek om een keer een shoot samen te doen, kwam die droom opeens erg dicht bij de werkelijkheid. Wil ik dit wel echt gaan doen?! Hoewel ik tevreden ben met mijn lichaam, heb ik absoluut geen modellenmaatje, laat staan ervaring als (naakt)model! Was deze droom ook nog zo leuk als hij werkelijkheid zou worden? Ja, eigenlijk wel! Ik ben niet preuts aangelegd en daarnaast vind ik de foto’s van Tom een smaakvolle weergave van het menselijk lichaam. Ook past het bij mij als persoon om zoiets te doen, want mijn levensmotto is niet voor niets ‘Normaal doen kan altijd nog’. Dus zo gezegd, zo gedaan!

Het gebied waar we gingen shooten was moeilijk begaanbaar, wat mij eigenlijk wel een beschermd gevoel gaf, omdat niet zomaar iedereen langs mijn ‘naakte locatie’ zou komen of er uitzicht op zou hebben. Hoewel het zomer was, was het die dag toch wat bewolkter en waren er dreigende wolken aan de horizon. Nog een goede reden voor de gemiddelde hondenbezitter om de viervoeter hier niet uit te laten. Na een klein kwartiertje door de twee meter hoge brandnetels en het riet gebanjerd te hebben, zei Tom dat we gearriveerd waren. Waar waren we dan gearriveerd? Moest ik hier tussen het riet gaan liggen? Zelf zag ik niet direct wat er nou zo bijzonder was aan de locatie, aangezien ik alleen maar riet om me heen zag. Toen ik net boven het riet uit kon kijken, zag ik inderdaad een klein vennetje en het geheel van groen en wolken die weerspiegeld werden in het water gaf inderdaad een prachtig beeld.

Toen we onder de bomen onze spullen hadden neergezet, ging Tom een start- en ladingsbaan tussen het riet maken voor de drone. Dit bleek tevens mijn ‘naakte locatie’ te zijn voor de eerste shoot. Tom vertelde me wat dingen over de drone en over wat hij in gedachten had voor onze shoot. Hij liet me zien hoe de drone bestuurd werd en nadat hij hem langs de bomen gemanoeuvreerd had mocht ik zelf ook nog even vliegen, wat eigenlijk verbazingwekkend gemakkelijk was zolang je ver uit de buurt van de bomen bleef.

Toen was het dan echt zover; Tijd om uit de kleren te gaan! Hoewel ik me telkens zeer op mijn gemak gevoeld heb bij Tom, was comfortabel zeker anders. Toen ik tussen het riet wilde gaan liggen, was ik even vergeten om te kijken waar ik precies ging liggen en had ik de eerste distel-achtige plant al in mijn billen prikken. Dit hoorde niet bij de droom! In gedachten hoorde ik mezelf zeggen: ‘Normaal doen kan altijd nog, toch? Hup die distels een beetje weg werken en daarna gewoon niet zeuren en liggen, jij wilde dit, jij doet dit!’.

In het begin was het een beetje onwennig en vond ik het moeilijk om in te schatten wat voor poses er mooi uit zouden zien. Om de hele tijd als een stijve plank op je rug te blijven liggen is ook niets en dat voelde ook niet goed, dus op een gegeven moment heb ik mijn verstand maar gewoon uit gezet en ben ik in het wilde weg gaan bewegen. Dat wat goed voelde deed ik en ondertussen wisten de rode mieren mijn billen ook te vinden, waardoor ik ook niet te lang in dezelfde pose wilde blijven liggen en wel moest blijven bewegen. Dat was ook terug te zien op de beelden die de drone al kon weergeven! Hoe vrijer ik me voelde, hoe mooier ik de foto’s vond!

Nadat de batterij van de drone verwisseld was, werd het tijd voor mijn water shoot. Tom had nog niet eerder een shoot gedaan met het model in het water, maar dit leek hem een mooie locatie om het eens uit te proberen. Na de mieren-aanval was het eigenlijk best lekker verkoelend om even in het water te liggen en zolang ik niet te veel spartelde bleef de modder ook wel een beetje op de bodem liggen. Hoewel ik me vrij voel in het water, vond ik het erg lastig om op een gracieuze manier in het water te bewegen, zonder dat ik daarbij kopje onder ging en half hoestend en proestend weer boven kwam.

Tijdens de tweede watershoot hadden we bedacht dat het wellicht ook mooie beelden op zou leveren als ik in het water zou duiken. Leuk dat duiken, maar dat betekent ook dat als je te diep duikt, je gelijk tussen de waterplanten verstrikt zit. Terwijl ik als Flipper de zoetwaterdolfijn door het vennetje aan het spartelen was, zag je het water steeds troebeler worden, wat eigenlijk ook wel weer een mooi beeld gaf. Ik was zo druk bezig met het Flipperen, dat de tweede watershoot veel sneller voorbij leek te gaan! Toen Tom vertelde dat ik klaar was en weer het water uit mocht, had ik net het duik-ritme lekker te pakken. Dat bleek later goed van pas te komen, want toen ik me weer aan stond te kleden bleek de drone van slag te zijn geraakt door het vliegen boven het water. De drone was onbestuurbaar geworden, maar de batterij was ook bijna leeg, waardoor het gevaar was dat de drone in het water zou landen. Toen ik net weer in het water geplonsd was en onder de drone zwom, had deze eindelijk door dat hij terug moest naar het basiskamp en is de drone gelukkig niet in het water terecht gekomen!

Na voor de derde keer het water in te zijn geweest, had ik het toch wel een beetje koud gekregen. Gelukkig had Tom een heatpack voor me meegenomen en was ik weer een beetje opgewarmd voor de terugreis. Na thuis aangekomen een hete lange douche genomen te hebben, had ik een moe maar voldaan gevoel van de leuke dag en was/ben ik bovenal zeer nieuwsgierig naar het eindresultaat! Tom, bedankt voor dit leuke avontuur!"

Naiade contacted me after seeing my work on vice.com. She liked the idea, and volunteered to model on a Friday. Naiade is a rather tough girl. She works as a manager, her hobbies include fighting and diving and she seems to have no fear. So I asked her for some demanding challenges.

First, we walked to the location, dodging some park visitors on our way to it. At the location I asked Naiade to pose for a serie of initial poses between the reed.

After that I asked her to go for a swim. The water was murky, cold, and for a large part her feet would only touch waterplants, no ground. Getting into the water was only possible by jumping, getting out was even more demanding: the bank was so steep that it was only possible by pulling herself out holding the vegetation or my hands.

The drone made great footage, while Naiade swam around and I experimented with the options. However, every now and then the drone gave a "strong wind" warning although the weather was calm and the drone also sometimes seemed to shake a little bit. I ignored these warnings, assuming it was an innocent software glitch. I was wrong.

After making photo's, movies and two panos, something really bad happened. After switching back from Litchi to DJI Go, the drone stopped responding.

The apps that I use are DJI Go, Litchi and DroneDeploy. They sometimes freeze or crash. That is annoying, but mostly not dangerous. The drone can always be controlled manually by using the sticks, and the drone will auto-return if needed. But this time, the drone did not respond to stick movement.

If the drone would keep unresponsive, it would fly for a few more minutes and then drop out of the sky. If the drone would still operate on a basic level, I knew that the drone would return to the start location when the battery is low, by raising to a specified height and flying back to the exact spot where it started. However, this only occurs if the drone is away from the homepoint. If it is near, within say 20 meters, it would just auto-land. And the drone flew about 20 meters away from me, over water.

Also, the starting spot was below an overhanging tree. An automated return to home would result in a crash landing in a tree. So there were three scenario's that would result in disaster.

I quickly realised the problem, and Naiade volunteered to jump into the water to stand guard below the drone. I tried everything I could to get control again, like restarting the remote control. After a while the drone reached the battery level treshold for return to home.

It raised. After that it came closer, and started autolanding above the tree branch over the starting spot. But to my relieve I regained control and guided it safely back to the start spot. My heart raced: I almost lost a brand new drone. And I did not know what went wrong, so it could happen again.

In the car back home, I already had some thoughts. Some people said that the VPS (vertical positioning system) should be turned off when flying over water. Could that be the cause? A few forum threads and YouTube instruction movies further, I think that indeed this caused to drones erratic behaviour.

VPS uses images of the ground to stabilise the drone. When flown between about 0,5 and 10 meters, the downfacing obstacle avoidence cameras can compare two subsequent images of the ground, locate some visible ground features, calculate its movement relative to these features, and compensate. Assuming, that the ground features are fixed.

If the concerned ground feature is actually a moving ripple in the water, the system can cause trouble since the drone may try to follow it and start moving on its own. Apperently, it can also make the drone unresponsive.

However, an alternative explanation is that stopping Litchi caused problems after finishing a pano action.

At home I saw that the shoot was succesfull. Naiade was very succesfull in trying out different poses, and the water was beautiful when photograped with a high shutter speed, the ripples were like frozen lines.

Lessons learned: water photo's are beautiful, turn VPS off when flying over calm water, flying over water causes some additional risks.

To do: study YouTube instructions on flying above water, try to recreate the loss of control in a safe location to be able to find its root cause.

Ideas for future shoots: more water shoots